هرگاه که در باد بچرخم تو حس میکنی

بگذار بادغرقمان کند
زیر همین ابی دریا
وما  از
بلندترین سپیدار…
پاروزنان بالا رویم!
بر نخستین شاخه
شاخه ی بشکسته
روحمان را بیاویزیم
کمی تاب بخورد!
در باد!
ارواح بد مست
زوزه کنان
مارا به زمین باز میگردانند 

میدانم که میدانی..
وحسرت
اگر شکوفه داد
پنهانش کنیم
در عمیقترین قسمت دریا
مروارید میشود!
شاید در
روز دیگر صیدش کردیم
بر گردنمان که بیاویزیم
باد با خود خواهد برد
انگاه
گل
میکند
در دستان کسی
که مثل من نیست
مثل تو نیست!
مثل  گیلاسیست
سرخ!
سرختر از شقایقها
و دنیا دور سرش میچرخد

نه مثل من
نه مثل ان سپیدار 
ثابت کنم

درخیال باد
 دنیارا چرخیده ام حالا

اشکالاتش رو ببخشید بی ویرایش و تامل نوشته شده